İSLAM PEYĞƏMBƏRİNİN (s) MÖVLUDU İKİNCİ DƏRƏCƏLİ MƏSƏLƏ HESAB EDİLİR?

Bu günlərdə saytlardan birində bir xəbər məni çox sevindirdi. Bu da bundan ibarətdir ki, Bolqarıstan müsəlmanlarının böyük səyi nəticəsində, Bolqarıstan hökumətinin qərarı ilə əziz İslam Peyğəmbəri Həzrət Muhəmmədin (s) mövludu dövlət səviyyəsində qeyd ediləcək və bayram günü milli bayram elan olunacaq. Düzdür, bəziləri belə fikirləşə bilər ki, məgər bizdə bunu ikinci dərəcəli bayram hesab edənlər var?
Əfsus ki, var. Ən azı ona görə ki, həmin sayt bir neçə saat sonra rəsmi dini qurumun təmsilçisi ilə əlaqə saxlayıb, ondan müsahibə aldı. Sual çox sadə idi. "Azərbaycanda Peyğəmbərin (s) və ya digər Məsumların (ə) mövludu günü milli bayram elan edilə bilərmi?".
Düzdü, bəziləriniz hələ də nə demək istədiyimi anlamaya bilərsiz. Amma ağla gəlməyən cavab verildiyini də indidən deyim. Cavabında rəsmi dini qurumun təmsilçisi dedi:
“Bizim iki böyük İslam bayramlarımız - Qurban və Ramazan bayramları rəsmən dövlət tərəfindən qeyd olunur və həmin gün təqvimdə də qırmızı rəngdə işarələnir. Məbəs, mövlud və s. bu kimi bayramlar isə ikinci dərəcəli bayramlar sayılır”.
İnana bilirsiniz, İslam dininin ən əsas bayramı ikinci dərəcəli bayram adlandırdı! Mən bunu deyəni qınamıram, o adam, cəmiyyətdə mövcud olan ümumi ab-havanı bir növ çatdırıb.
Bu, ona bənzəyir ki, siz evə təzə ən bahalı su kranı alırsız, ona uyğun bahalı mətbəx aksessuarı alırsınız və s. Bunlar hamısı bir amildir suyun gəlməsi üçün, amma əgər həmin məntəqəyə suyu çəkən olmasa idi, sudan istifadə qaydalarını deməsə idi, su kranının, aksessuarın alınmasının bir önəmi olardımı?
Bəli, İslam dininin atributları olan Qurban bayramının, Ramazan bayramının rəsmi bayram elan edilməsi çox sevindirici bir haldır. Amma bu bayramları bizə kim tanıdıb?
Bu bayramların mahiyyətini, kökündə nə durduğunu kim bizə başa salıb?
Yəni, biz necə əziz İslam Peyğənbərinin (s) - bu bayramları bizə tanıdanın, bizə Qurban bayramının fəlsəfəsini açan və bizə izah edən insanın mövludunu ikinci dərəcəli bayaram hesab edə bilərik?
Amma sonra deməyək ki, biz müsəlman dövlətik. Çünki qıraqdan çox gülünc görünər. Deməzlərmi ki, “2009-cu ildə islam mədəniyyətinin paytaxtı” seçilən ölkə İslam peyğənbərinin bayramını rəsmi keçirmir?!
Və ya deməzlərmi ki, gör necə ölkədir ki, əhalisinin 90%-nin dini - İslam dinidir, amma İslam dinini bəşəriyyətə gətirənin mövludunu rəsmi keçirmirlər?!
Amma əvəzində yaxşı bacarırıq heç bir rəsmi sənədi olmayan və ümumiyyətlə haradan qaynaqlandığını bilmədiyimiz “bayramları” keçirək. Məgər “Noviy qod”un mahiyyətini tam kamil bilirikmi ki, onu rəsmi bayram kimi keçiririk?
Və yaxud da 8 mart "Qadınlar” günü"nün tam mahiyyətini bilirikmi ki, onu keçiririk?! Amma bu bayramları heç ikinci dərəcəli hesab edən tapılır?! Və onları qırmizı rəngdə boyayıb salıblar təqvimə. Gəlin heç olmasa bir dəfə də olsun fikirləşin. Niyə və kimin sayəsində islam dinindəsiz?

Müntəzir,
"Deyerler.org"un oxucusu, 17 yaş

1 APREL - "DOĞRULUQ" GÜNÜDÜR

Bəli, səhv yazılmayıb. 1 aprel - “doğruluq” günüdür. Bu günlərdə hamı az-çox 1 aprel haqda nələrisə eşidib. Və bəzilərimizin başına bu hadisə gəlib. 1 aprel haqqında çox müxtəlif fikirlər mövcüddür.

Bəzilərimiz fikirləşir ki, bu, çox pis gündür. Milləti aldadırlar. İnsanlara bir anlıq da olsa, əziyyət verirlər. Amma bəzilərimiz də bunun çox gözəl gün olduğunu və əyləncə, yumur hissinin yüksəlməsi məqsədilə edildiyinə görə bəyənir. Amma gəlin birdə bu tərəfinə diqqət edək. 364-365 günün yalnız bir gününü insanlar aldadıldığının fərqinə varır. Və ya özü hiss etməsə belə, bir müddətdən sonra onu aldadan insan ona gerçəyi açıqlayır. Amma bir ilin 363-364 gününü insanlar aldadıldıqlarını, çox zaman yalan danışaraq onları aldatdıqları çox az hiss edir. Həm də bu bir ildə bir günü çıxmaq şərtilə əgər həmin insan aldadıldığının fərqinə varmasa da, ona aldadıldığı barədə heç bir məlumat verilmir. Amma ən azından 1 aprel günündə onu aldadan şəxs ona aldatdığını deyir. Bu səbəbdən də mövzünün adını 1 aprel - “doğruluq” günüdür dedik. Həm də pis-yaxşı artıq hamının arasında bu gün yayıldığına görə hər bir insan bu günün “aldatma və gülünc” günü olduğunu bilir. Amma digər günlər “aldatma” günü elan olunmadığına görə, buna fikir vermirik. Amma bəlkə belə ifadə olunsa daha ağla batan olar. “1 aprel - doğruluq günüdür. Digər günlər isə aldatma günüdür”.

Amma bir məsələyə cavab tapa bilmədim. O da bundan ibarətdir ki, bu gözəl iş olsa idi niyə İslam Peyğəmbəri (s) buyurub: “Zarafatla belə yalan danışmaq olmaz”.

Bax bu haqqda fikirləşməyə dəyməzmi?

Müntəzir,
“Dəyərlər”in oxucusu, 17 yaş

Arxalı çaqqal qorxuya düşüb...

Arxalı çaqqal meşədə ən yaxın qonşusunu itirə bilər. Bu səbəbdən də nə edəcəyini bilmir. Çünki qonşusu olan pələng öz sahəsində işləyən çalışqan qarışqalar, uçan həşəratlar, zəhmətkeş heyvanların etirazına tuş gəlib. Çünki 30 ildir ki, pələng öz sahəsində yaşayan heyvanlara çox ağır işlər gördürərək, bunun müqabilində işçilərinə az yemək verirdi. Qonşularına özünü sakit göstərən pələng, öz sahəsində zalımlıq edirdi. Bu məsələ artıq bütün meşədə olan heyvanları narahat etmişdi. Və güclü, amma bir o qədər də müdrük şirlər, fillər, atlar pələngə öz sahəsini bıraxmasını və həmin sahəni orada olan sakinlərin öhdəsinə verməsini deyirdilər. Çoxlu sayda heyvanlar pələngə etiraz əlaməti olaraq onun sahəsində işləmir və etirazlar edirdilər. Məsələ o qədər şiddətlənmişdi ki, hətta pələngə qulluq edən döyüşçü atlar, fillər bu haqsızlıqdan bezara gəlmişdilər. Və ordunun rəhbəri bu günlərdə pələngə bildirdi ki, biz bu sahədə yaşayan heyvanların tərəfindəyik və sənin tez bir zamanda bu sahəni tərk etməyini istəyirik. Çünki bu qədər iş görməklərinə baxmayaraq, yenə də az bir miqdarda ərzağa sahibdirlər. Zəhmətkeş qarışqalar 30 gün işləmələrinə baxmayaraq, evlərinə cəmi 30 düyü apara bilirlər. Amma pələngin şəxsi mağarasına neçə tonlarla düyü, taxıl, çörək qırıntıları daşıyırlar. Barama qurdu isə onun üçün saf təmiz ipək hazırladığı təqdirdə, ona yarım dənə yarpaq çatırdı.
Bütün bu məsələlərdən arxallı çaqqal çox narahat idi. Çünki ən yaxın qonşusunu itirə bilərdi. Bu məqsədlə öz sahəsində olan, daha doğrusu əjdahanın ona verdiyi fillərdən, atlardan və çoxlu hərbi oxlardan qonşusuna göndərirdi. Çünki qonşusu olan pələng əgər öz sahəsini itirsə, onda arxalı çaqqalın işi çox pisləşəcəkdi. Öz ölkəsində törətdiyi zülmlərdən əziyyət çəkən heyvanlar etiraza qalxsa idi, qonşusundan kömək istəyə bilməyəcəkdi. Amma pələngin işi getdikcə pisləşirdi. Arxalı çaqqal isə ordu göndərməkdə davam edirdi. Digər tərəfdən pələng getdikcə qonşu meşələrdə yaşayan və həmişə onun sahəsinə gələn heyvanların artıq oradan gəlib su içmədiyini və su pulu vermədiyini görürdü. Və qərara gəldi ki, bütün heyvanların qarşısına çıxsın. O gün yetişir. Pələng heyvanların qarşısına çıxır və deyir:
- Mən 30 ildir ki, bu sahəyə hakimlik edirəm. Bu sahədə mən çox işlər görmüşəm. Buranın bütün yaşıllıqlarını, çaylarını mən düzəldib səhmana salmışam. Mən bu sahəni ən çətin vaxtlarında idarə etmişəm. İndi isə onu buraxmaq fikrim yoxdur.
Amma bu məsələ vəziyyəti lap pisləşdirdi. Etirazlar bu danışıqdan sonra miqyasca böyüməyə başladı. Pələng isə məsələni qarışdırmaq üçün yalançı tərəfdar taparaq etiraz edənlərin qarşısına çıxardı. Amma bu da bir nəticə vermədi. Pələng hələ də nə edəcəyi haqqında fikirləşir. Dostu olan arxalı çaqqaldan nə cür kömək istəyəcəyini bilmir. Çünki dostu çaqqalın da gücünün tükəndiyini hiss edirdi. Axı arxalı çaqqal, adından bəlli olduğu kimi, kimdənsə aslıdır...
Sizcə söhbət kimdən gedir? Və meşə sakinlərinin aqibəti necə olacaq?

Müntəzir,
“Dəyərlər”in oxucusu, 17 yaş

FİRDOVSİ ƏMİNİN QAYIDIŞI

Bu günlərdə yaşanan və anamız Fatiməyi-Zəhra (s.ə.) yadigarına hörmətsizlik edilməklə səciyyələnən olaylar haqqında artıq az-çox hamı eşidib. Bunlardan biri də Məsumə xanımdır. O, hələ çox kiçik olmasına baxmayaraq, uşaqlıqdan “şərtlə böyüyən” lal və fəal şeytanların əhatəsində qalıb. Bir ayda düz 14 dəfə məktəb qapısından içəri bıraxılmayan Məsumə xanım, bu günləri atası ilə məktəbə gəldi. Direktor: “Biz dünyəvi ölkəyik, olmaz...”, - deyə bir aktyorun teatrını göstərməyə başladı. Artıq həyətdə olan müəllimələr, müəllimlər və şagirdlər ətrafa toplaşmağa başladılar. Məsumənin atası Firdovsi əmi bunun əsasız olduğunu və artıq 19 ildir ki, müstəqil dünyəvi ölkə olduğumuzu direktora xatırlatdı. Amma özünü eşitməməzliyə vuran direktor tez-tələsik dərsin zənginin vurulmasını əmr etdi. Çünki şagirdlər getdikcə çoxalırdı. Atası Məsumənin sənədlərini həmin məktəbdən alıb, aviakassaya yollandı. Çünki Məsumənin atası artıq bir qərara gəlmişdi ki, uşağını oxutmaq üçün İngiltərəyə getsin. Çünki internetdə oxuyub araşdırmışdı ki, orada həm yüksək səviyyədə tədris var, həm də insan haqlarına, xüsusilə hicaba böyük hörmət saxlanılır. Məsumə isə səhərdən nə baş verdiyini anlayaraq atasına bir sual verdi:

- Ata bizi niyə oxumağa qoymurlar?

Atası isə yalnız: “Bilmirəm, mənim gözəl qızım” – cavabını verə bildi.

Və həmin gün yetişdi. Artıq aeroporta gələn Məsumə xanımın ailəsi, öz uçuş vaxtlarını gözləməyə başladılar. Bu zaman orada fəhləlik edən Qasım dayı onların yüklərini daşımaqla məşqul idi. Və sonra Məsumə xanımın atasından hara gediklərini soruşdu. Atası da hicablı olduğuna görə qızının məktəbə bıraxılmadığını və buna görə də ölkədən getmək istədiklərini bildirdi.

Qasım dayı dərindən bir ah çəkib dedi:

- Eh, bala, mən çox insanlar görmüşəm. Özüm də Azərbaycanın müstəqilliyi uğrunda döyüşmüşəm. Mənim atam iki dənə diplomu olmasına baxmayaraq, yenə də fəhlə işləyib bizi dolandırırdı. Çünki, zalım sovet höküməti zamanı məhərrəmlik dönəmində atam Aşura günü evində əzadarlıq məclisi düzəltmişdi və buna görə onu işdən azad edib, peşəsinə uyğun işləməyi qadağan etmişdilər. O vaxtlar çox çətin günlər idi. Biz əgər o zaman bu məmləkətimizi qoyub getsəydik, onda məmləkət bu günlərə gəlib çıxmazdı. Axı niyə bu məmləkətin insanları anlamır ki, Azərbaycan onların evidir?! Və onlar burada ev yiyəsidirlər. Evdə su problemi olanda qonşu gəlib suyu düzəltmədiyi kimi ,bu məsələni də xarici qonşularımız düzəltməyəcək. Amma siz indi heç bir yerə şikayət etmədən, heç bir hüquqi müstəvidə addım atmadan ölkədən gedirsiniz. Axı o zaman bu məmləkətin problemini kim həll edəcək?! Düzdü, evin içindəki su problemini fitnəkar “qonşumuz” - sionistlər yaradıb. Amma bu problemi düşüncə ilə gərək həll edəsiniz. Siz isə su problemi olduğundan, evi satıb ayrı evə keçirsiniz. Bəs sabahsı günü o evdə də bir problem çıxsa, oradan da görən qaçacaqsınız?

Bu fikirlər Firdovsi əmini çox düşündürdü. Çünki bir dəfə də olsun qızı haqqında bu rakursdan düşünməmiş, məmləkətində qalıb onun təhsili ilə köklü məşğul olmasının necə vacib olmasını hiss etməmşdi. Bəlkə də nə vaxtsa bu məmləkətə faydalı övlad olacağını heç fikirləşməmişdi. Və bu vaxt xaricdən gələn təyyarə endiyindən, Qasım dayını yükü boşaltmağa çağırdılar. Və Qasım dayı sonda Firdovsi əmiyə dedi:

- Bala çox yaxşı fikirləş, əgər məktəbdə xəstəlik olsa idi, nə edərdinsə, indi də onu et. Çünki bu məsələ o xəstəlikdən də daha önəmlidi. Və bəlkə də sən indi geri dönsən və qızının təhsili ilə məşğul olsan, bu məsələyə görə qızın daha keyfiyyətli oxuyacaq və hansısa işin mütəxəssisi olacaq.

Firdovsi əmi bu sözlərdən sonra qızının başını tumarlayaraq, biletləri təhvil verdi və evindəki “su problemi”ni düzəlməyə döndü...

Müntəzir
“Dəyərlər”in oxucusu, 17 yaş

ƏRƏB ŞEYXLƏRİ HANSI İSMAYILLARINI QURBAN VERMƏLİDİR?

Hamı öz İsmayılını qurban verməlidir. Bəs görəsən dünya nemətlərinə qapanan ərəb şeyxləri hansı İsmayıllarını qurban verməlidir? Düzdür, İsmayıl qurbanının zahirinə baxdıqda, bir qoyun qurban verməkdən gedir söhbət. Amma onlar Allahın müqəddəs əməli olan qurban kəsməyi belə şouya çevirib, “bir dənə qoyun kəsdirmək kifayət etməz” deyib, iki dənə dəvə kəsirlər. “Ayıbdı axı, camaat nədeyər?!” – deyibən.

Deməzmi ki ha,gözümüzün qabağında cəmi bir dənə qoyun kəsdi? Ona görə də onların batil təfəkkürünə görə, iki dənə dəvə kəsmək lazımdı. Ayıbdı. Amma Qurban bayramının fəlsəfəsi yalnız qoyun kəsməkdirmi?

Bu sual zehnimi qarışdırdı. Çünki, iki dəvə kəsmək onlar üçün ümmandan bir damla belə deyil. Amma buna baxmayaraq, o qoyunu belə millətin gözü qabağında kəsib, özlərini camaata göstərirlər. Amma dünyada 1 milyarddan artıq insan acından qırılır. Və onlara bir quru çörək verəcək qədər belə sərmayə ayırmayan ərəb şeyxləri, qurbanda bir qoyun kəsərək, özlərini müsəlman sayırlar!

Təbii ki, bu hamısına şamil edilə bilməz, istisnalar onların arasında da var. Amma söhbət əksəriyyətdən gedir. Əksəriyyəti bu gündədir. Onlar bir səhər yeməklərinə, bəlkə də orta təbəqəli insanların 1 ayda qazandığı puldan belə çox pul xərcləyirlər. Bəs onlar nələrini qurban verməlidirlər? Bəlkə qarajlarda qalan və cəmi bir dəfə sürülən, amma dünyanın ən məhşur markalarına aid olan maşınları qurban verməlidirlər Qurban bayramında?

Bəlkə heç bir dəfə də olsun gedib baxmadıqları, ayaqlarını belə vurmadıqları, amma içində hər bir şəraiti olan binalarını qurban verməlidirlər Qurban bayramında?

Bəlkə evində bir qıraqda duran və toz içində qalan, dəyəri milyonlarla olan şəkil və heykəlləri qurban verməlidirlər Qurban bayramında?

Bəlkə onlar gəzdirdikləri telefonu qurban versinlər? Xalis qızıldan düzəldilmiş, brilyant qaş-daşla bəzədilmiş və qiyməti necə milyonlarla dollar olan telefonu qurban verilməlidir Qurban bayramında?

Bəlkə bunların heç birini etməsinlər?! Onlar məzlum olan və israil rejiminin güllələri ilə oyanan körpələrə qurban əti bağışlasınlar Qurban bayramında?

Amma yox. Bəs şəxsi zooparklardakı heyvanlara, evindəki qızıl-gümüşdən düzəldilmiş mebellərə kim pul ayıracaq? Düzdür, heyvanlara sevgi göstərmək çox yaxşıdır. Amma bir pişiyin səhər yeməyinə gündə 100 dollar ayırmaq, bayırdakı itinə dişlərini möhkəmlətmək üçün olan 500 dollarlıq xüsusi dərman vurdurmaq, bundan əlavə, dünən sifariş etdiyi delfini üçün 100-minlik hovuz tikdirmək – sözsüz ki, böyük israfçılıqdır. Hələ mən qəfəsdəki pələngini demirəm... Amma bunları buna görə edir ki, nə var – nə var, pişiyi gəlib bir dəfə qabağında oturacaq və onunla oynayaraq əhvalını açacaq. Bayırdakı iti “Duqi” də dislərini bərkidərək, onu hər gün gəzdirərək, nəzarətçilər yatmış olsa, kimsə evinə girsə onda dislərini bir-birinə sürtüb hürsün. Xüsusi delfin sifariş edir ki, həftə sonları ona baxıb əylənsin. Bir ay əvvəl dəyişmiş mebellərin hamısını, yeni və təzə moda çıxdığı üçün, çardağa qaldırıb, dəyəri milyon yarım olan mebelə dəyişməlidir. Yoxsa tanışları bu mebelin rahatlığından danışanda, onun hissini yaşamadığı üçün bir neçə saniyəlik diskomfort hiss edə bilər axı...

Olmaz, ayıbdı, millət nə deyər. O boyda binaların, maşınların, iş yerlərinin sahibi olan insan bir mebelini dəyişməyəcək. Milllət nə deyər...

Hə, dəvə demişkən, 6 ay sonra keçiriləcək dəvə yarışı üçün 5-milyonluq yarış dəvəsi almaq lazımdır. Bəs o qurban versə, binalarını, qarajdakı maşınlarını, bir milyard yarımlıq acı doydursa, bəs onda bu işləri kim görəcək?!

“Qurban bayramı gözəl bayramdı, hamı yığışıb mənə baxacaq, neçə dənə dəvə kəsdim. Ona tamaşa edəcək” – düşünən ərəb şeyxi hansı İsmayılını qurban verməlidir? 

Müntəzir,
“Deyerler.org”un oxucusu, 17 yaş

TƏRTƏRLİ MÜBARİZDƏN ŞƏHİD MÜBARİZƏ MƏKTUB

“Salam, mənim qəhrəmanım. Sən mənim qəhrəmanımsan. Sən mənim zülm qarşısında qalxan tək dayanan həmvətənimsən. Amma, ey dost, səndən incimişəm. Çünki sən cəbhə bölgəsində olanda, başım dərslərə qarışmışdı. Bilirdim ki, sən bizim böyüyüb elm sahibi olmağımız üçün səngərdə gecə-gündüz demədən dayanırsan. Amma indi sən yoxsan. Artıq ürəyim rahat deyil. Dərslərə diqqətimi tam ayıra bilmirəm. Çünki, sən şəhid olandan sonra erməni təcavüzkarları bizim məktəbimizi güllə atəşinə tutub, hər yerini dərmə-deşik ediblər. Amma sən yoxsan ki, onlara “dur” deyəsən. Sən yoxsan ki, mən dərslərimi düşünüm. İndi yeddinci sinifdə oxuyuram. Amma bilmirəm, gələn il bu məktəbdə oxuya biləcəm, yoxsa yox. Çünki məktəbimizin sinif otağı demək olar ki, düşmən gülləsindən dərmə-deşik olub. İndi bilmirəm nə olacaq. Çünki, indi hələ payızdı, amma azacıq külək əsəndə, otağmız soyuq olur. Bilmirəm qışda nə edəcəyik. Bircə onu bilirəm ki, sənin yerini alacaq yetirmən olmayıncaya qədər gərək dərslərə çox fikir verməyim. Çünki indi məktəbimizi, evimizi qoruyan gərəkdir. Və evin tək oğlu olduğumdan və atam da şəhid olduğundan, gərək bacılarımın və anamın himayəsini edim. Amma sən olanda bilirdim mənim qəhrəmanım səngərdə bizi qoruyur. İndi sən yoxsan. Erməlilərsə hər gün atəşkəsi pozaraq, bizim evimizi, məktəbimizi güllə-baran edir. Bu məktubu isə indi mən evimdə oturub atəş səslərinin altında sənə yazıram. Səninlə bölüşürəm. Bilirəm ki, sən məni eşidirsən. Çünki Şəhidlər ölməzlər. Atam belə deyərdi. Və indi mən bu məktubu bir inşa kimi məktəbdə oxuyacağam. Çünki müəllimimiz deyib ki, hamı öz qəhrəmanı haqqında inşa yazsın. Mənim də qəhrəmanım sən olduğundan, sənin haqqında yazıram. Amma bir neçə sual zehnimi qarışdırır. İnşaallah, cənnətdə bunların cavabını səndən alacağam.

Bəs görəsən niyə səndən sonra bu vətəni üçün şəhidlik mərtəbəsinə yüksəlmək istəyən adam yoxdur?

Yəni bir Vətən övladı yoxdur ki, gəlib neçə ildir qoynunda böyüdüyü vətənə qurban getsin?!

Niyə səndən sonra bizim səngərdə biz məktəbliləri qoruyan bir kəs yoxdur?

Axı biz erməni təcavüzkarlarını elmimizlə, müasir dövrün tələblərini bilməklə cavab vermək istəyirik. Amma bizim səngər boşdur. Və bu səbəbdən də artıq məktəbimizdə bir neçə uşaq - 11-ci sinif şagirdi səngərə yollanmaq istəyir. Mənim isə hələ yaşım çatmır. Bu səbəbdən mən oxumaq istəyirəm. Amma belə getsə, deyəsən mən də ordu sıralarına qoşulacağam. Düzdür, müharibə hələ başlamayıb. Amma bizim kənddə elə ev yoxdur ki, erməlilərin atdığı mərmilərə tuş gəlməsin. Ey mənim qəhrəmanım, indi bir yol göstər, mən nə edim. Amma sən mənə şəhid olmağınla yol göstərmisən. Və demisən ki, torpaqlar və səngərlərin azad olması üçün şəhid olmaq lazımdır. Mənim hələ yaşım çatmır. Amma axı zalım düşmənin də güllələri dayanmır. Mən bu inşanı başlayandan indiyə qədər hələ də atəş səsləri dayanmayıb. Görəsən, səngərdə yaralanan yoxdur?

Çünki bu dəfə ki, atəş səsləri çox uzun çəkdi.

Allah hamımızın köməyi olsun, qəhrəmanım”.

İnşanın sonuna az qalmışdı ki, güllə Mübarizgilin evinin işıq naqillərini qırdı. Və Mübarizgilin evində işıqlar söndü. Mübariz inşasını sona qədər yaza bilmədi. Amma sabah müəlliminə inşasını danışmalı idi.

Burada bir incə məqam var. O da bundan ibarətdir ki, bəzi Azərbaycan vətəndaşı olan məktəblilər nəinki ev tapşırığı edir, heç dərsə belə getmək istəmirlər! Lakin, cəbhə bölgəsindəki bəzi şagirdlər o şəraitdə belə oxumağı fikirləşirlər.

Allah Təala İmam Zaman (ə.f) ağanın zühürünü təcil eləsin. Amin! 

Müntəzir,
Deyerler.org-un oxucusu, 17 yaş

QƏZZANIN QƏRƏNFİLİ

O, Qəzzanın qərənfilidir. O, Qəzza gülüdü. Qəzzanın tüstüsünə-dumanına baxmayaraq, yaşamağa davam edir. Qərənfil qışın gəldiyini yavaş-yavaş gəldiyini hiss etməyə başlayır. Qərənfilin bir bitki kimi müxtəlif funksiyaları var. O, fotosintez edərək, kainatın ağciyərləri olaraq, havanı təmizləyir və s. funksiyaları yerinə yetirir. Amma bizim mövzumuz bundan ibarət deyil. Bizim bugünkü qəzzalı qərənfilimiz Qəzza şahidi kimi onu himayə edən insanlardan bəhs edəcək.

O, Qəzza müsübətini hələ torpağın üzərinə gövdəsini belə çıxarmadan, düşmənin mərmilərini eşitməsindən, ilk gövdəsini torpağın üzərinə çıxarmağından, ona qulluq edən beş yaşlı qəzzalı Abbası da necə itirdiyindən danışacaq. Amma indi qış gəlir və o da solacaq. O hey fikirə dalaraq, öz həyatını gözünün qabağına gətirirdi. Və bu fikirlərini yanındakı qızılgülə danışmaq istəyirdi. Qızıl gül qərənfili belə görüb dedi:

- Nə olub, qərənfil?

Qərənfil dərindən bir ah çəkib dedi:

- Eh, mənim bir anlıq gözümdən yaşadığım hadisələr keçdi. Qızılgül həyacanla dedi:

- Mənə anlada bilərsən?

Qərənfil: “Məmnuniyyətlə”, deyərək başladı başına gələnləri anlatmağa.

Dedi ki, məni bu həyətdə bu gül bağçasında əkdilər. Və mənə mütəmadi olaraq bu həyətin sahibi olan Cavid babanın nəvəsi Abbas qulluq edirdi. Abbas hey məni sulayarmış, Abbas mən yetişəndən sonra məni hələ torpağın altında olduğu vaxtlarda belə suladığını deyib. Biz həm də Abbasla sirdaş idik. Mən onu dinləyir, o isə mənə qulluq edərək, sirlərini açırdı. Babasından hər gün soruşan Abbas deyirdi:

- Baba bəlkə düzgün əkməmişik? Bəlkə torpaq yaxşı deyil? Bəlkə toxumu düzgün dərinlikdə əkməmişik? Və s. suallarla hər gün babanın üstünə gəlirdi.

Babası isə Abbasa tələsməməsini, səbirli olmasını və mütəmadi olaraq onu sulamasını deyirdi. Amma Abbas yenə də bu sualları verməyə davam edirdi. Bir gün babası dedi:

- Abbascan, biz o toxumu qurudub əkmişik. Onu yaş əkməmişik ki, bir nigaranlığımız qalsın ki, birdən toxum cücərməz. Çox dərin əkməmişik ki, birdən su ona çatmaz. Çünki onun toxumu xırda idi. Özün də gördün.

Abbas babasına dedi:

- Baba, məgər toxum böyük olsa idi, dərin əkərdik?

Babası gülümsəyərək dedi:

- Bəli, mənim əziz nəvəm, əgər toxum böyük olsa idi, onu bir qədər dərin əkəcəkdik. Çünki toxum nə qədər böyük olsa, toxum lazım olan qida maddələri ilə o qədər dolu olar, bol olar. Və dərin olduqda kökünü, gövdəsini, yarpağını yaxşı inkişaf etdirib, gövdəsini torpağa çıxardar. Amma qərənfilin toxumu kiçik idi. Ona görə onu dayaz əkdik ki, o, öz gövdəsini torpağın üzərinə çıxarda bilsin.

Abbas dedi:

- Bəs toxum nəyi gözləyir? Çıxsın da torpağa! Onu dayaz əkmişik axı. 

Babası yenə də gülümsəyərək dedi:

- Yox, əziz nəvəm, gərək əvvəl toxum torpağın altında öz kökünü çıxarsın və torpağın dərinliklərinə doğru yol alsın. Sonra isə torpağa tam bərkiyəndən sonra gövdəsini toxumdan çıxardaraq, torpağın üst hissəsinə doğru hərəkətə başlayacaq. Və bir gün özün də şahidi olacaqsan ki, biz onu dayaz əkdiyimizə görə, toxumun gücü çatacaq ki, öz gövdəsini çıxarsın, öz ətirli qoxusuyla və rəngli ləçəkləri ilə bağçamızı bəzəsin.

Abbas bütün suallarına cavab tapmasına baxmayaraq, yenə də səbirsizlik edirdi. Qərənfilə su verəndə, onunla söhbət edirdi və deyirdi:

- Niyə gec bitirsən, yoxsa sən də Qəzzadakı sionist güllələrindən hələ yetişməmiş bezara gəlmisən? Niyə yetişmirsən?!

Sübh çağı idi. Abbas hələ yuxudan oyanmamışdı. Qəzzanın qərənfili ilk gövdəsini torpağın üzərinə çıxartmağa başlayırdı. Abbas isə hələ də yatırdı. Və birdən güllə səsləri eşidilməyə başladı. Qərənfil çaş-baş qalaraq, nə baş verdiyini anlamadı. Öz-özünə dedi:

- Bu nə səsdi? Elə bil müharibə zonasında yalqız qalmışam!

Abbası bu güllə səsləri oyatdı. Və tez təlaşla babası Cavid babanın yanına getdi. Babası isə artıq durmuşdu. Amma sübh namazı olduğundan, namaz qılırdı. Abbas isə çox təlaşlı halda otağı dövr edirdi. Abbas nədənsə nigaran idi. Və düyünlənmiş qaşlarından anlaşılırdı ki, nə isə qəmgin xəbərdi. Babası namazını qutaran kimi, Abbas səbirsizlik edərək babasına salam verdi. Və sözünə davam edərək, dedi:

- Baba güllələri eşidirsən?

Babası dedi:

- Nəvəcan eşidirəm, amma bizim evə yaxın deyil. Çünki, səs uzaqdan gəlir.

Abbas dedi:

- Baba, gəl gedək, qərənfil gülümün yanına. Çünki o, qorxa bilər. O, anlamaz nə baş verir. Həm bəlkə artıq torpağa o körpə gövdələrini çıxardıb?

Babası ilə Abbas təlaşlı halda gəlib gördülər ki, neçə vaxdır gözlədikləri gül artıq torpağın üzərinə ilk körpə gövdəsini çıxarıb. Abbas tez gülə yaxınlaşıb dedi:

- Qorxma zalım rejimdir. O, bizi, ailələrimizi, qonşularımızı didərgin edir. Amma qorxma, bizim tərəfdə deyillər. Amma görəsən hansı həmvətənlilərimin, həmyaşıdlarımın evləri darmadağın olub?

Bu yerdə qızılgül qərənfilin sözünü kəsərək, nitqi tutulmuş halda dedi:

- Qərənfil, sən o rejimin əsgərlərini görmüsən?

Qərənfil dedi:

- Bəli, amma görməz olardım. Bir gün Abbas məni və mənimlə birlikdə olan gülləri sulayırdı. Birdən sionislər qoca, uşaq, cavan, bacı-qardaş demədən hamını qıra-qıra gəlirdi. Abbas isə məni sulayırdı. Babası isə digər ağacları sulayırdı. Birdən qəfildən qonşuları Əsəd dayı təlaşla sionist cəlladlarının bizim məhəlləyə doğru gəldiyini deməyə gəlirdi ki, sözünü deməyə macal tapmadan, sionistin gülləsinə məruz qalaraq, şəhidlik mərtəbəsinə yüksəldi. Sionist əsgərləri Abbasgilin həyətlərinə girdilər.

Qərənfil bu yerdə bir qədər duruxdu, sonra yenə də öz sözünə davam edərək, dedi:

- Abbas əlindəki susəpəni yerə saldı və bütün su mənim üzərimə sıçradı. Mənim zərif ləçəklərim Abbasın əlindən sonuncu su damlalarını hiss edirdi. Ləçəklərin, köklərin, gövdənin damarları sonuncu dəfə Abbasın verdiyi suları daxilimdə dövr etdirərək, suda həll olmuş mineral maddələri və suyu bədənimə çatdırırdı. Mənim köklərim və yaşıl gövdəm Abbasın əlindən sonuncu dəfə su içirdi. Çünki Abbas güllərin üzərinə o kiçik qolları ilə sanki çəpər çəkərək, Qəzzanın güllərini qoruyurdu. Abbbasın babası Cavid baba isə Əsəd dayının nurlu cəsədinə doğru qaçarkən, düşmən gülləsinə məruz qaldı. Sionist cəlladları Abbası gördükdə onun əlləri ilə necə gülləri qoruduğunu gördülər.

Qızılgül bu yerdə qərənfilin sözünü kəsərək, dedi:

- Bəs o babasının yanına getməmişdi ki?

Qərənfil ləçəkləri ilə üzərindəki göz yaşını silərək dedi:

- Xeyr, çünki Abbas gülləri evin arxasında əkmişdi və sionislər birdən hücum ediyi üçün, o, babasının harada olduğunu bilmirdi və bizim yanımızda olduğundan, bizi qorumağa başladı. Sionislər onu görən kimi onun qolları və barmaqları ilə bağladıqı biz gülləri nişan alaraq onun körpə əllərini yaraladı və bir neçə güllə ilə körpə 5 yaşlı bədənini darmadağın etdilər. Mən isə dedim ki, məni niyə tək qoydun, ey mənim sirdaşım. Ey mənim himayədarım. Və onun qan damlaları ləçəklərimin üzərinə düşdü. Sionist cəlladlarının isə hirsi bununla belə soyumadı və bizim gül bağçamızı - Abbasın böyük həvəs və zəhmətlə əkdiyi gülləri tələf etdilər. Mənim də gövdəm yaralandı. Amma Abbbas yaralanmadı, şəhid oldu. Və mən sonradan yaralarımı sarıya bildim, amma sirdaşım Abbas artıq mənimlə deyildi. Sionislər öz buldozerləri ilə Abbasgilin evini darmadağın etdilər. Sonradan bilindi ki, hansısa bir cəlladın oğlu burada iş yeri açacaq və bu torpaqlar onlara lazım idi. Xalqı isə didərgin salmaları bunların heç vecinə də deyildi. Axı arxalarında meşədə olduğu kimi əjdahalar dayanmışdı.

Və indi mən də Abbas kimi bu dünyaya bax beləcə qış gələndə vida edəcəyəm. Amma mənim yerimə başqa bitki çıxacaq, amma Abbas olmadığından, onlara yaxşı qulluq edən tapılmayacaq...

Qızılgül ləçəkləri ilə ətrafa diqqət yetirdi. Gördü ki, ətrafındakı güllər və ağaclar göz yaşlarını sağlaya bilmirlər. Alma ağacı dedi:

- Mən qışda ölüb, yazda diriləcəyəm – bu, İlahinin bizim üçün qoyduğu qanundur. Abbas da Qiyamətdə diriləcək. Allah Abbasa cənnətin gül bağçasında olmağı nəsib etsin.

Lalə isə dedi:

- Mən bundan sonra ləcəklərim hər əsəndə, köklərim ilə torpaqdan su soranda Abbası xatırlayacağam.

Və bir qədər araya səssizlik höküm sürdü. Bu sükutu qırmızı qızılgül pozaraq dedi:

- Bəs indi deməli bizlər bir gün Abbasın əkdiyi güllərin yetirmələriyik. Amma sionist cəlladlar öz istəkləri müvəqqəti olsalar da çatdılar. Amma İmamın (ə.f.) zühuru yaxındır. Və o zühur etdikdə, Abbas kimilər biz Qəzzalı fidanlara sipər olcaqlar.

O gün çox da uzaq deyil... 

Müntəzir,
“Dəyərlər”in oxucusu, 17 yaş