четверг, 25 ноября 2010 г.

ƏRƏB ŞEYXLƏRİ HANSI İSMAYILLARINI QURBAN VERMƏLİDİR?


Hamı öz İsmayılını qurban verməlidir. Bəs görəsən dünya nemətlərinə qapanan ərəb şeyxləri hansı İsmayıllarını qurban verməlidir? Düzdür, İsmayıl qurbanının zahirinə baxdıqda, bir qoyun qurban verməkdən gedir söhbət. Amma onlar Allahın müqəddəs əməli olan qurban kəsməyi belə şouya çevirib, “bir dənə qoyun kəsdirmək kifayət etməz” deyib, iki dənə dəvə kəsirlər. “Ayıbdı axı, camaat nədeyər?!” – deyibən.

Deməzmi ki ha,gözümüzün qabağında cəmi bir dənə qoyun kəsdi? Ona görə də onların batil təfəkkürünə görə, iki dənə dəvə kəsmək lazımdı. Ayıbdı. Amma Qurban bayramının fəlsəfəsi yalnız qoyun kəsməkdirmi?

Bu sual zehnimi qarışdırdı. Çünki, iki dəvə kəsmək onlar üçün ümmandan bir damla belə deyil. Amma buna baxmayaraq, o qoyunu belə millətin gözü qabağında kəsib, özlərini camaata göstərirlər. Amma dünyada 1 milyarddan artıq insan acından qırılır. Və onlara bir quru çörək verəcək qədər belə sərmayə ayırmayan ərəb şeyxləri, qurbanda bir qoyun kəsərək, özlərini müsəlman sayırlar!

Təbii ki, bu hamısına şamil edilə bilməz, istisnalar onların arasında da var. Amma söhbət əksəriyyətdən gedir. Əksəriyyəti bu gündədir. Onlar bir səhər yeməklərinə, bəlkə də orta təbəqəli insanların 1 ayda qazandığı puldan belə çox pul xərcləyirlər. Bəs onlar nələrini qurban verməlidirlər? Bəlkə qarajlarda qalan və cəmi bir dəfə sürülən, amma dünyanın ən məhşur markalarına aid olan maşınları qurban verməlidirlər Qurban bayramında?

Bəlkə heç bir dəfə də olsun gedib baxmadıqları, ayaqlarını belə vurmadıqları, amma içində hər bir şəraiti olan binalarını qurban verməlidirlər Qurban bayramında?

Bəlkə evində bir qıraqda duran və toz içində qalan, dəyəri milyonlarla olan şəkil və heykəlləri qurban verməlidirlər Qurban bayramında?

Bəlkə onlar gəzdirdikləri telefonu qurban versinlər? Xalis qızıldan düzəldilmiş, brilyant qaş-daşla bəzədilmiş və qiyməti necə milyonlarla dollar olan telefonu qurban verilməlidir Qurban bayramında?

Bəlkə bunların heç birini etməsinlər?! Onlar məzlum olan və israil rejiminin güllələri ilə oyanan körpələrə qurban əti bağışlasınlar Qurban bayramında?

Amma yox. Bəs şəxsi zooparklardakı heyvanlara, evindəki qızıl-gümüşdən düzəldilmiş mebellərə kim pul ayıracaq? Düzdür, heyvanlara sevgi göstərmək çox yaxşıdır. Amma bir pişiyin səhər yeməyinə gündə 100 dollar ayırmaq, bayırdakı itinə dişlərini möhkəmlətmək üçün olan 500 dollarlıq xüsusi dərman vurdurmaq, bundan əlavə, dünən sifariş etdiyi delfini üçün 100-minlik hovuz tikdirmək – sözsüz ki, böyük israfçılıqdır. Hələ mən qəfəsdəki pələngini demirəm... Amma bunları buna görə edir ki, nə var – nə var, pişiyi gəlib bir dəfə qabağında oturacaq və onunla oynayaraq əhvalını açacaq. Bayırdakı iti “Duqi” də dislərini bərkidərək, onu hər gün gəzdirərək, nəzarətçilər yatmış olsa, kimsə evinə girsə onda dislərini bir-birinə sürtüb hürsün. Xüsusi delfin sifariş edir ki, həftə sonları ona baxıb əylənsin. Bir ay əvvəl dəyişmiş mebellərin hamısını, yeni və təzə moda çıxdığı üçün, çardağa qaldırıb, dəyəri milyon yarım olan mebelə dəyişməlidir. Yoxsa tanışları bu mebelin rahatlığından danışanda, onun hissini yaşamadığı üçün bir neçə saniyəlik diskomfort hiss edə bilər axı...

Olmaz, ayıbdı, millət nə deyər. O boyda binaların, maşınların, iş yerlərinin sahibi olan insan bir mebelini dəyişməyəcək. Milllət nə deyər...

Hə, dəvə demişkən, 6 ay sonra keçiriləcək dəvə yarışı üçün 5-milyonluq yarış dəvəsi almaq lazımdır. Bəs o qurban versə, binalarını, qarajdakı maşınlarını, bir milyard yarımlıq acı doydursa, bəs onda bu işləri kim görəcək?!

“Qurban bayramı gözəl bayramdı, hamı yığışıb mənə baxacaq, neçə dənə dəvə kəsdim. Ona tamaşa edəcək” – düşünən ərəb şeyxi hansı İsmayılını qurban verməlidir? 

Müntəzir,
“Deyerler.org”un oxucusu, 17 yaş

TƏRTƏRLİ MÜBARİZDƏN ŞƏHİD MÜBARİZƏ MƏKTUB


“Salam, mənim qəhrəmanım. Sən mənim qəhrəmanımsan. Sən mənim zülm qarşısında qalxan tək dayanan həmvətənimsən. Amma, ey dost, səndən incimişəm. Çünki sən cəbhə bölgəsində olanda, başım dərslərə qarışmışdı. Bilirdim ki, sən bizim böyüyüb elm sahibi olmağımız üçün səngərdə gecə-gündüz demədən dayanırsan. Amma indi sən yoxsan. Artıq ürəyim rahat deyil. Dərslərə diqqətimi tam ayıra bilmirəm. Çünki, sən şəhid olandan sonra erməni təcavüzkarları bizim məktəbimizi güllə atəşinə tutub, hər yerini dərmə-deşik ediblər. Amma sən yoxsan ki, onlara “dur” deyəsən. Sən yoxsan ki, mən dərslərimi düşünüm. İndi yeddinci sinifdə oxuyuram. Amma bilmirəm, gələn il bu məktəbdə oxuya biləcəm, yoxsa yox. Çünki məktəbimizin sinif otağı demək olar ki, düşmən gülləsindən dərmə-deşik olub. İndi bilmirəm nə olacaq. Çünki, indi hələ payızdı, amma azacıq külək əsəndə, otağmız soyuq olur. Bilmirəm qışda nə edəcəyik. Bircə onu bilirəm ki, sənin yerini alacaq yetirmən olmayıncaya qədər gərək dərslərə çox fikir verməyim. Çünki indi məktəbimizi, evimizi qoruyan gərəkdir. Və evin tək oğlu olduğumdan və atam da şəhid olduğundan, gərək bacılarımın və anamın himayəsini edim. Amma sən olanda bilirdim mənim qəhrəmanım səngərdə bizi qoruyur. İndi sən yoxsan. Erməlilərsə hər gün atəşkəsi pozaraq, bizim evimizi, məktəbimizi güllə-baran edir. Bu məktubu isə indi mən evimdə oturub atəş səslərinin altında sənə yazıram. Səninlə bölüşürəm. Bilirəm ki, sən məni eşidirsən. Çünki Şəhidlər ölməzlər. Atam belə deyərdi. Və indi mən bu məktubu bir inşa kimi məktəbdə oxuyacağam. Çünki müəllimimiz deyib ki, hamı öz qəhrəmanı haqqında inşa yazsın. Mənim də qəhrəmanım sən olduğundan, sənin haqqında yazıram. Amma bir neçə sual zehnimi qarışdırır. İnşaallah, cənnətdə bunların cavabını səndən alacağam.

Bəs görəsən niyə səndən sonra bu vətəni üçün şəhidlik mərtəbəsinə yüksəlmək istəyən adam yoxdur?

Yəni bir Vətən övladı yoxdur ki, gəlib neçə ildir qoynunda böyüdüyü vətənə qurban getsin?!

Niyə səndən sonra bizim səngərdə biz məktəbliləri qoruyan bir kəs yoxdur?

Axı biz erməni təcavüzkarlarını elmimizlə, müasir dövrün tələblərini bilməklə cavab vermək istəyirik. Amma bizim səngər boşdur. Və bu səbəbdən də artıq məktəbimizdə bir neçə uşaq - 11-ci sinif şagirdi səngərə yollanmaq istəyir. Mənim isə hələ yaşım çatmır. Bu səbəbdən mən oxumaq istəyirəm. Amma belə getsə, deyəsən mən də ordu sıralarına qoşulacağam. Düzdür, müharibə hələ başlamayıb. Amma bizim kənddə elə ev yoxdur ki, erməlilərin atdığı mərmilərə tuş gəlməsin. Ey mənim qəhrəmanım, indi bir yol göstər, mən nə edim. Amma sən mənə şəhid olmağınla yol göstərmisən. Və demisən ki, torpaqlar və səngərlərin azad olması üçün şəhid olmaq lazımdır. Mənim hələ yaşım çatmır. Amma axı zalım düşmənin də güllələri dayanmır. Mən bu inşanı başlayandan indiyə qədər hələ də atəş səsləri dayanmayıb. Görəsən, səngərdə yaralanan yoxdur?

Çünki bu dəfə ki, atəş səsləri çox uzun çəkdi.

Allah hamımızın köməyi olsun, qəhrəmanım”.

İnşanın sonuna az qalmışdı ki, güllə Mübarizgilin evinin işıq naqillərini qırdı. Və Mübarizgilin evində işıqlar söndü. Mübariz inşasını sona qədər yaza bilmədi. Amma sabah müəlliminə inşasını danışmalı idi.

Burada bir incə məqam var. O da bundan ibarətdir ki, bəzi Azərbaycan vətəndaşı olan məktəblilər nəinki ev tapşırığı edir, heç dərsə belə getmək istəmirlər! Lakin, cəbhə bölgəsindəki bəzi şagirdlər o şəraitdə belə oxumağı fikirləşirlər.

Allah Təala İmam Zaman (ə.f) ağanın zühürünü təcil eləsin. Amin! 

Müntəzir,
Deyerler.org-un oxucusu, 17 yaş